Nani, Patricia en Berber

Lees het interview dat Nani (Marike) gaf aan Fabulous Mama!

Lees hier het interview >>>

Heeft de Nederlandse staat zorgvuldig gehandeld bij het opstellen en naleven van de regels voor adoptie uit Indonesië ?

Wat is er gedaan om te voorkomen dat adoptie en kinderhandel niet door elkaar gingen lopen?
Was er sprake van een zorgvuldig proces?

Wat was de rol van de Nederlandse overheid?

Lees verder >>>

Nederlandse overheid, wacht niet langer en ondersteun alle geadopteerden in hun zoektocht en creëer goede voorzieningen zodat ook DNA-onderzoek mogelijk is!

Op dinsdag 13 oktober waren zo’n 25 organisaties die zich inzetten voor geadopteerden uit het buitenland (o.a Bangladesh, Haiti, China, Nepal, Sri Lanka, Zuid-Korea, Vietnam, India, Colombia, Brazilië en Indonesië) door het ministerie uitgenodigd om deel te nemen aan een overleg.
Ook Ibu Indonesia was hierbij aanwezig. Tijdens de bijeenkomst kregen wij vooral uitleg over de plannen van het ministerie en ontvingen wij een update over de voortgang van het onderzoek van de Commissie Onderzoek Interlandelijke Adoptie in het verleden (COIA).

Wat is er veranderd?

Sinds Zembla in 2017 met de documentaire “Adoptiebedrog” Nederland de ogen opende, zijn we alweer 3 jaar verder. Vanuit de overheid is gereageerd met het instellen van een Commissie (COIA) die onderzoek doet naar de misstanden.
Daarnaast is het ministerie (onder verantwoordelijkheid van minister Dekker) in 2018 begonnen met het in kaart brengen van de mogelijkheden geadopteerden te ondersteunen.
Door de corona-uitbraak is de Commissie nog niet klaar met haar onderzoek en ook van het ministerie kwam lange tijd geen duidelijkheid. Heel frustrerend, want zoveel tijd hebben we niet meer om de moeders in Indonesië te vinden.

Het ministerie

Afgelopen weken heeft het ministerie laten weten dat er nu snel geld beschikbaar komt. Als het goed is nog dit jaar.
Het ministerie heeft voorgesteld de steun in drie fasen te laten verlopen:
Het ministerie wil in de eerste fase alleen geld beschikbaar stellen voor het versterken van de organisaties van geadopteerden.
Aan de ene kant goed nieuws dat er nu eindelijk weer voortgang is, maar heel teleurstellend dat er (nog) geen geld vrijkomt voor zoektochten en DNA-onderzoek.
In fase 2 denkt het ministerie er over om onderzoek te gaan doen naar een privacy-proof DNA-bank of het vergoeden van DNA-testen en het verbeteren van de zoekmogelijkheden in het land van herkomst. Pas in fase 3, als ook de COIA haar rapport heeft uitgebracht, wordt er gekeken naar de mogelijkheden individuele zoektochten te vergoeden.
Verder wil het ministerie in gesprek over de mogelijkheden tot naamswijziging, dubbele nationaliteit en de problemen die er zijn als een geboorteakte ontbreekt.
De COIA heeft in een brief (van 12 oktober 2020) aan het ministerie laten weten dat zij hopen dat hun rapport in februari 2021 klaar zal zijn. Verder geven zij aan dat zij zich in hun rapport niet zullen uitspreken over schuld en aansprakelijkheid.

Hoe nu verder?

Hoewel alles heel langzaam gaat zijn we blij dat het ministerie geluisterd heeft en zélf met de adoptieorganisaties gaat bepalen waar het geld heen gaat, en dit niet, zoals eerst het plan was, via het FIOM laat lopen.
Daarnaast heeft het ministerie aangegeven de adoptieorganisaties te willen betrekken in de besluitvorming. Hiervoor wordt een regiegroep ingesteld waar ook de organisaties van geadopteerden lid van kunnen worden. Verder wordt er een intermediair aangesteld vanuit de adoptieorganisaties.
Het feit dat de COIA geen uitspraak zal doen over schuld en aansprakelijkheid betekent dat hier op korte termijn geen duidelijkheid over komt.

Hoewel we nog even geduld moeten hebben voordat we echt verder kunnen, hopen we echt dat het vanaf nu sneller zal gaan.

We kunnen niet wachten om door te gaan met het zoeken en vinden van moeders!

Verder lezen? Open hier de brief van het ministerie >>>

en hier de brief van de Commissie OIA >>>

Iedere geadopteerde vraagt het zich af: waarom ben ik afgestaan?

Achter elke adoptie zit een verhaal. Toen je ouders je in Indonesië kwamen ophalen is hen verteld waarom je bent afgestaan. Ook in je adoptiedossier staat dit vaak nog in het kort aangegeven. Als reden wordt vaak aangegeven dat je buiten huwelijk geboren bent en dat je moeder er alleen voor stond. Dat er te weinig geld was om nog een mond te voeden.

We weten inmiddels dat veel adoptiepapieren niet kloppen, dat er gefraudeerd is. Wat is er waar van het verhaal achter je adoptie? Kan je dat wel geloven?

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig was de economische situatie in Indonesië moeilijk. Er was veel armoede. Armoede betekent niet alleen dat er weinig geld is. Arm zijn betekent ook dat er weinig keuzemogelijkheden zijn, dat men machteloos is. Vanuit armoede zijn er geen mogelijkheden bescherming en recht te vinden.

• Uit de verhalen van moeders die we gesproken hebben en uit de oude krantenartikelen die we gevonden hebben komen de volgende redenen naar voren:
• Arme gezinnen werden benaderd en voorgehouden dat zij hun kind een betere toekomst konden geven door hun kind af te staan. Zij kregen hierbij geld aangeboden (toen 60 gulden). Sommige ouders lieten zich overtuigen en hebben hun kind verkocht. Vaak ook met het idee dat hun kind een betere toekomst zou krijgen.
• Ongehuwde vrouwen die zwanger raakten hebben hun kind afgestaan omdat er een taboe rustte op het ongehuwd zwanger raken. Ze werden niet meer door hun omgeving geaccepteerd en zagen als enige mogelijkheid hun kind af te staan.
• Meisjes trokken vanuit hun dorp naar de stad. In de stad hoopten ze werk te vinden in de huishouding van een rijker gezin. Soms lukte dit. Soms niet en kwamen ze in de prostitutie terecht.
  Als ze zwanger werden konden ze geen kant op. Ze konden hun werk niet blijven doen met een kind erbij en hadden ook geen geld hun kind te onderhouden. Ze stonden er alleen voor. De netwerken die zich bezig hielden met illegale adoptie hielden zich ook vaak bezig met prostitutie. De kinderen werden doorverkocht aan de weeshuizen en later voor adoptie afgestaan.
• Arme moeders werd aangeboden om te bevallen in een kraamkliniek. Na de bevalling kregen ze de rekening van de kliniek. Als ze deze rekening niet konden betalen werden ze onder druk gezet hun baby af te staan. In dat geval betaalden de weeshuizen de rekening van de kliniek.
• Kinderen uit armere wijken werden ontvoerd en aan kindertehuizen doorverkocht.
• Aan gezinnen werd voorgehouden dat ze hun kind tijdelijk in een weeshuis konden onderbrengen en later weer konden ophalen. Als ze dan later naar het weeshuis gingen, bleek hun kind verdwenen.
• Vrouwen werden zwanger gemaakt, zodat hun kind kon worden doorverkocht.
• Aan ouders werd verteld dat hun kinderen tijdelijk naar Nederland zouden gaan en dat ze contact konden blijven houden.

Hoeveel keuze hadden deze moeders?
Soms helemaal niet, soms een beetje.
Meestal zijn de moeders slachtoffer van criminele netwerken. Door hun omstandigheden konden ze hier niet aan ontsnappen. Soms letterlijk niet, soms omdat ze zijn voorgelogen soms omdat ze niet sterk genoeg waren om voor zichzelf en hun kind op te komen.

De meeste moeders dragen deze pijn hun hele leven bij zich.

Wat weet je over jouw achtergrond?