DNA-project voor moeders in Indonesië die hun kind voor adoptie hebben afgestaan
Maar liefst 14 belangenorganisaties van interlandelijk geadopteerden en 7 experts steunen de oproep van Defence for Children, CoMensha en ICDI aan @ministervRB om definitief te stoppen met het adopteren van kinderen uit het buitenland. Een waterdicht systeem is onmogelijk en de negatieve langetermijngevolgen worden steeds duidelijker.
De Tweede Kamer debatteert er vandaag over. Lees onze oproep hier >>>
Eindelijk heeft het ministerie een beslissing genomen op ons bezwaarschrift tegen de weigering documenten openbaar te maken en het bezwaar is gegrond verklaard! We krijgen alle documenten waar we om hebben gevraagd en het ministerie heeft de proceskosten van meer dan 1000 euro vergoed!
Dit hele bedrag wordt door Berber aan Ibu Indonesia geschonken. Bedankt Berber
Kinderen zonder ouders werden vroeger in Indonesië in de meeste gevallen opgevangen binnen de familie. Weeshuizen zijn geïntroduceerd in de koloniale tijd. Niet alleen om de kinderen opvang te geven maar ook met het idee hierdoor invloed te kunnen uitoefenen op de opvoeding en scholing van deze kinderen.
Als kinderen door omstandigheden niet bij hun ouders kunnen opgroeien zijn zij het slechtste af in een weeshuis. Het steunen van gezinnen, pleegzorg of als het echt niet anders kan gezinsvervangende gezinshuizen is een veel betere optie. Helaas zijn weeshuizen nu een nieuw verdienmodel geworden.
Vanuit het Westen gaan toeristen tijdens hun vakantie graag op bezoek in weeshuizen of gaan zij hier een korte periode vrijwilligerswerk doen. Zij betalen voor hun verblijf of voor de optredens van de kinderen of de producten die de kinderen knutselen.
Doordat een weeshuis hiermee veel geld kan verdienen is het hebben van een weeshuis lucratief. Door de vraag vanuit het Westen wordt er minder geïnvesteerd in hulp aan huis, in pleegzorg en gezinshuizen en worden weeshuizen in stand gehouden of zelfs speciaal voor het toerisme opgericht. Meer dan 80% van de kinderen in weeshuizen in arme landen zijn geen wees hebben nog een ouder.
Toerisme en westers geld kan hierdoor bijdragen aan de uitbuiting van kinderen en belemmert hun toekomst in plaats van dat het hun kansen biedt.
Door de vele mensen die het weeshuis bezoeken en de vrijwilligers die komen en gaan ontstaat hechtingsproblematiek. Kinderen hebben juist behoefte aan vaste verzorgers en privacy. Ook lopen de kinderen risico’s omdat je niet weet of deze toeristen in Nederland een verklaring van goed gedrag zouden kunnen krijgen.
Kinderen horen naar school te gaan. Geen liedjes te zingen voor toeristen of knutselwerkjes te maken voor de verkoop. Ook zij hebben recht op privacy, veiligheid en een privé-en gezinsleven.
Een bezoek aan een weeshuis doet meer kwaad dan goed. Zet je in voor kwetsbare gezinnen en gemeenschappen, zodat de kinderen gewoon thuis kunnen blijven wonen.
Unicef en andere organisaties voeren daarom de campagne #StopWeeshuistoerisme >>>
Doe je mee?
(de foto boven het bericht is slechts ter illustratie, dit is geen weeskind)
Op 21 april vieren we de verjaardag van Raden Ajeng Kartini.
Wie was Kartini?
Kartini groeide op aan het hof van Jepara. Zij is in 1879 geboren op Java en overleed op 25-jarige leeftijd bij de geboorte van haar eerste kind. Tijdens haar leven deed ze er alles aan ook vrouwen toegang te geven tot onderwijs. Ze was erg intelligent en sprak zich moedig uit tegen de beperkingen die golden voor alle vrouwen. In haar veel te korte leven heeft zij een onuitwisbare indruk gemaakt in haar strijd voor gelijke rechten.
In 1964 is zij erkend als nationale held van Indonesië. Terecht. Te vaak worden de vrouwen in de geschiedenis vergeten. Elk jaar op haar verjaardag, op 21 april wordt Kartini en haar strijd voor voor vrouwenrechten herdacht. Op deze dag dragen vrouwen batik om respect te tonen aan Kartini en alle moedige vrouwen van Indonesië.
Doe mee met deze batiktraditie en steun de vrouwen in Indonesie>>>>
Als je in de zorg werkt post je niet op Facebook over een patiënt die je helpt. Als rechtshulpverlener bericht je in principe niet over je cliënten op social media.
Maar wat zíjn nu precies de regels voor het gebruik van Social Media als je voor mensen werkt?
We zochten het uit en kwamen uit op de volgende drie basisregels:
Het volgen van de privacywetgeving is niet genoeg.
Werk je voor cliënten of klanten? Dan gaat je zorgplicht verder dan de normale privacyregels. Realiseer je dat de mensen voor wie je werkt van jou afhankelijk zijn, al voelt dit voor jou misschien niet direct zo. Garandeer de anonimiteit van degene die je helpt en publiceer geen tot personen herleidbare informatie.
Voorbeeld: Een advocaat of een maatschappelijk werker die een bericht post over een zaak (zelfs zonder namen te noemen), overtreedt de gedragsregels, als de gegevens die gedeeld worden terug te leiden zijn tot de persoon om wie het gaat.
Wees je bewust van de reikwijdte die een bericht op social media kan hebben.
Door wie kan het allemaal worden gelezen? Het bericht kan overal ter wereld gelezen worden door mensen die behulpzaam willen zijn, maar ook door mensen die kwaad willen of iets te verbergen hebben. Deze kwaadwillende mensen wil je niet wijzer maken dan ze al zijn. Met de informatie die je ze onbedoeld geeft kunnen ze je juist tegenwerken of proberen van je te profiteren.
Informatie die is gepubliceerd is vaak niet meer te verwijderen en de persoonsgegevens blijven openbaar.
Voorbeeld 1
Je bericht op Facebook over je vakantie. Als je terugkomt is je huis leeggeroofd.
Voorbeeld 2
Organisaties die geld inzamelen voor hulp aan mensen in nood kiezen er soms bewust voor gebruik te maken van de reikwijdte van social media. Door foto’s van het leed te delen zijn mensen immers sneller geneigd geld te geven. Juist ook waar het gaat om kinderen is het doel (geld binnen halen) misschien makkelijker te bereiken als je namen en foto’s deelt, maar de consequenties voor de kinderen (hun leven lang is hun leed of bijvoorbeeld hun medische probleem terug te vinden) is wel een groot offer.
Andere organisaties kiezen er om deze reden juist bewust voor om geen foto’s en namen te delen. Hierbij zorgen ze ervoor dat alle informatie die ze gebruiken doelmatig is en de informatie niet herleidbaar is tot personen.
Bericht niet alleen over negatieve (of positieve) gebeurtenissen, maar zorg er voor dat je berichten een goede afspiegeling zijn van de praktijk, zodat er een eerlijk beeld ontstaat van de mogelijkheden en kansen op een goed resultaat.
Voorbeeld
Een ziekenhuis bericht alleen over patiënten die genezen zijn, maar niet over de patiënten bij wie de behandeling niet aanslaat. Hierdoor ontstaat een vertekend beeld, krijgen patiënten valse hoop en geeft het ziekenhuis geen objectieve voorlichting.
Patiënten hebben, juist vanwege hun afhankelijke positie, recht op een eerlijke en evenwichtige berichtgeving.
Wat betekent dit voor ons in de praktijk?
Geadopteerden en moeders die onze hulp vragen delen hun informatie vertrouwelijk met ons. Deze informatie is bij ons veilig. Wij zullen geen persoonlijke informatie met derden delen. Om deze reden vind je op onze website en Facebook pagina geen namen en herkenbare foto’s van de mensen die wij bijstaan. We merken dat dit gewaardeerd wordt.
Ook het anoniem vermelden van een uitslag van een DNA-onderzoek of het resultaat van een zoektocht kan voor mensen uit de omgeving herleidbaar zijn en doen wij dus niet.
We publiceren geen privégegevens. We willen voorkomen dat ook de mensen die geen goede bedoelingen hebben, of (opnieuw) willen profiteren, weten wie er zoekt en naar wie er wordt gezocht.
Alleen als de zoektocht helemaal is doodgelopen en er geen andere opties meer zijn kunnen we overwegen, met toestemming van betrokkenen om bepaalde gegevens te delen. Hier heeft het delen van gegevens immers een duidelijk doel: het vinden van familie en kan het niet op een andere wijze bereikt worden (de individuele zoektocht biedt geen mogelijkheden meer)
Hierbij verspreiden we alleen de gegevens die absoluut nodig zijn en worden alle mogelijke consequenties zorgvuldig met de betrokkenen doorgesproken.
Ook kan het soms goed zijn in de pers aandacht te vragen voor misstanden en schrijnende situaties. Ook hier geldt dat er dan sprake is van een duidelijk doel. Ook dit doen we alleen als alle mogelijke consequenties goed zijn doorgesproken en alle betrokkenen er achter staan.
Het publiceren van privé-gegevens mag geen automatisme zijn, alleen een laatste redmiddel waar goed over is nagedacht en wanneer zorgvuldig alle mogelijke gevolgen zijn afgewogen.
Hoe gaan we hiermee om in de berichtgeving? Posten we over elke DNA-match die wel klopt? En blijven we stil over elk dossier dat weer vervalst blijkt? Dan ontstaat er een te positief beeld.
Natuurlijk zijn we blij als er een match is. Blij dat het verdriet van een mislukte zoektocht deze geadopteerde en familie bespaard blijft. Toch kiezen wij ervoor niet te berichten over de resultaten van individuele zoektochten. Iedereen met ervaring kent de pijn of de opluchting die na een DNA-test volgt.
De afgelopen weken hebben we weer verschillende moeders aan de DNA-databank kunnen toevoegen en het afgelopen jaar hebben we tientallen geadopteerden kunnen helpen met het gratis analyseren van hun adoptiedossier.
We delen zoveel mogelijk algemene informatie over DNA-testen, adoptieprocedures en andere informatie die behulpzaam kan zijn en die veilig gedeeld kan worden. Ook delen we interessante verhalen en feiten uit Indonesië.
Vertrouwelijke informatie en privéberichten delen we alleen met jou.
Stel je vindt je familie in Indonesië op basis van de gegevens uit je adoptiedossier. De namen en andere gegevens kloppen en de familie bevestigt alle informatie die ook in de stukken wordt vermeld.
Helaas blijkt dat zelfs in deze situatie toch een DNA-test nodig is om zeker te weten dat je familie gevonden is:
Het is heel pijnlijk te bedenken dat geadopteerden opnieuw slachtoffer zijn geworden door geen DNA-test af te nemen.
Ons advies is daarom altijd een DNA-test te doen.
Kies voor een DNA-test van een DNA-bank (bijvoorbeeld MyHeritage), zodat als er geen match met jou is, je de moeder en een andere geadopteerde, toch de kans biedt elkaar te vinden.
Bij het lezen van het boek “Partini, Recollections of a Mangkunagaran Princess” valt het volgende op:
Prinses Partini vertelt bij het vertellen van haar levensverhaal dat toen ze kinderen kreeg haar vader vroeg of hij één van haar kinderen mocht opvoeden. Dit weigerde ze.
Dit werd anders toen ze een tweeling kreeg: “But when the twins arrived I had to comply with father’s request, especially since according to ancient Javanese tradition, twins were not allowed to be brought up together. “
Omdat ze ver weg woont houdt ze contact met haar vader per brief. Ze schrijven elkaar over de tweeling en het valt op dat de kinderen hetzelfde meemaken (ze vallen bijvoorbeeld beiden uit hun bedje). Na vier jaar wordt de tweeling weer herenigd. Ze spreken dan niet meer dezelfde taal, maar dit is geen enkel probleem; de broertjes gaan door met hun leven alsof er niets gebeurd is.
Hoe zit het met deze oude Javaanse traditie?
Er bestaan inderdaad meer verhalen en mythes over tweelingen. Gelukkig worden deze mythes nu niet meer geloofd.
In vroegere tijden werd de geboorte van een tweeling in verschillende delen van Indonesië gezien als een ramp voor de ouders en zelfs het hele dorp. Op Bali was het gebruik dat de ouders met de pasgeboren tweeling het dorp moesten verlaten totdat het dorp, na het brengen van vele offers, na 42 dagen weer “rein” was. Het krijgen van een tweeling was voorbehouden aan de vorst en als gewone burgers een tweeling kregen werd dit gezien als belediging. Er werd daarom voor gekozen één van de tweeling zo verweg als mogelijk te laten opgroeien totdat hij of zij volwassen was.
Ook zijn er streken in Indonesië waar de geboorte van een tweeling juist gezien werd als een zegen van de goden.
De geboorte van tweelingen was omgeven met veel bijgeloof.
Een van de oude tradities is dat tweelingen niet samen mogen opgroeien. Het idee is dat als je de tweeling samenhoudt ze ziek zullen worden.
Er zijn veel verhalen over tweelingen die gescheiden zijn en waarvan één bij een familielid is ondergebracht.
Volgens de oude traditie (adat) is het beter een tweeling de eerste vier jaar van hun leven te scheiden. Nu gebeurt dit niet meer, maar vroeger was dit de praktijk.
Nu lees je in de meer recente adviezen dat je de kinderen wel samen kunt laten opgroeien. Het advies is wel hen naar aparte klassen te laten gaan op school omdat dit beter is voor hun ontwikkeling. Het feit dat tweelingen sneller ziek zijn, wordt uitgelegd doordat ze veel samen zijn en dus elkaar sneller besmetten of het zelfde eten en dus als er iets met het eten is, zij hier beiden ziek van worden.
Als de tweeling geen placenta heeft gedeeld is het belangrijk de placenta’s apart te begraven. Als je dit niet doet zullen de kinderen later met elkaar willen trouwen. Deze traditie bestaat nog steeds.
Binnen de Indonesische cultuur is het belangrijk te weten wie van de broers of zussen binnen een gezin de oudste is: de oudste noemt de jongere zus of broer “adik” en de jongere broer of zus noemt de oudere “kakak”. De jongere broer of zus is aan de oudere broer of zus respect verschuldigd.
Bij tweelingen wordt dit omgedraaid. Er wordt gezegd dat het oudste kind eigenlijk het tweede kind is, omdat het kind dat als tweede wordt geboren altijd de ander heeft geholpen als eerste geboren te worden.
Bij een tweeling wordt de jongste om deze reden de oudste en dus “kakak” genoemd, en de eerstgeborene wordt gezien als jongste en dus “adik” genoemd.
Tot slot is er nog de mythe dat alleen een mannelijk tweeling het “tweeling-gen” doorgeeft en zelf ook tweelingen zal krijgen. Ook deze mythe berust niet op waarheid, maar wordt nog steeds door veel mensen geloofd.
Herken je deze mythes?
Denk je aan Indonesië dan denk je aan lekker eten.
Waar we in Nederland al snel over het weer praten als we even een praatje maken, gaat het gesprek in Indonesië snel over eten.
Heerlijk recepten uitwisselen of delen wat je het liefste eet. Gezellig lekker kletsen.
Nu kennen we het Indonesische eten dat we bij de Chinees halen, maar dat haalt het natuurlijk niet bij het echte Indonesische eten. Verse ingrediënten die soms uit eigen tuin worden gehaald of dichtbij zijn verbouwd en geoogst. Vegetarische gerechten zoals Sayur Lodeh of lekkere gerechten met kip.
Symboliek
Op Java is ook het eten rijk aan symboliek.
Wist je dat Sayur Lodeh het liefst met zeven verschillende ingrediënten wordt bereid? In moeilijke tijden wordt het gegeten in een poging om iets dat onvermijdelijk lijkt toch af te wenden of af te zwakken.
Krijg je al trek?
Lijkt je het leuk om een kijkje te nemen in een echte Javaanse keuken? En samen een echt Javaans gerecht te bereiden? Dat kan, grijp je kans en geef je op:
Je krijgt van te voren een lijstje met de boodschappen die je moet halen. Je krijgt een link via zoom en maakt contact met Pardi en Dwi in Jogjakarta en samen gaan jullie koken, in het Engels. Jij in Nederland, zij in Jogja.
Het laatste jaar hebben Pardi en Dwi met al veel mensen gezellig gekookt. Voordat je begint lijkt het misschien wat awkward, maar gewoon doen, met familie of vrienden als groepje, of alleen. (Ook een leuke manier om je kinderen kennis te laten maken met Indonesië)
Na afloop eet je lekker en heb je er een mooie belevenis bij, fijn om er toch even “uit” te kunnen. We hebben Indonesië al lang genoeg moeten missen.
kosten: 15 euro (alles je het samen met vrienden doet, deel je dit bedrag samen)
Door de pandemie zijn veel mensen hun werk kwijt geraakt in Indonesië. Pardi en Dwi worden bij de voorbereiding van de workshop geassisteerd door een gezin dat steun kan gebruiken. Zo krijgt je geld een goede bestemming!
#lekkereten
Als je als toerist naar Indonesië gaat leer je veel van je geboorteland kennen. De vriendelijke mensen, de prachtige natuur.
Maar hoe leven de Indonesiërs nu echt in de kampungs van Jakarta? Om als toerist het echte leven te leren kennen is niet makkelijk. Als je het geluk hebt dat je je familie hebt gevonden kun je het echte leven bij hen vinden, als je het goed met ze kunt vinden.
Heb je je familie nog niet gevonden en/of mis je Indonesië? Een makkelijke en leuke manier om een inkijkje te krijgen in het echte leven in een wijk in Jakarta is door de documentaire en film “de stand van de zon, de maan en de sterren” te bekijken. Een echte aanrader.
Gedurende 12 jaar is het gezin Sjamsudin in Jakarta gevolgd door een cameraploeg (ongeveer in de periode 1998-2010). Het resultaat is een prachtige film over het lief en leed dat zij meemaken. Ook geeft het een goed inzicht in het leven in Indonesië.
Het laatste deel (de stand van de sterren) vind je op internet:
De eerste twee delen kun je tweedehands nog op DVD kopen.
Gelukkig konden we de afgelopen periode weer op pad en hebben we weer verschillende moeders aan de DNA-databank van MyHeritage kunnen toevoegen.
Wat valt ons op aan hun DNA-profiel?
De moeders die wij hebben bezocht zijn allemaal woonachtig op Java. Hun “geschatte etniciteit” is volgens MyHeritage voor allemaal vrijwel gelijk. Zoals de meeste inwoners van Java is elk van de door ons bezochte moeders volgens MyHeritage voor ongeveer 50% “Thais en Cambodjaans” en voor ongeveer 50% “Filipijns, Indonesisch en Maleis”.
Betekent dit dat een van hun ouders niet Indonesisch is? Dat ze van gemengde afkomst zijn?
Nee, dat is niet het geval. Ze zijn gewoon Javaans of Soendanees.
Hoe zit dit dan?
MyHeritage heeft de wereld ingedeeld in verschillende regio’s. Elke regio heeft specifieke kenmerken die te herkennen zijn in het DNA profiel. Dit zijn de oorspronkelijke regio’s waar de mensen vandaan komen. Dit betekent dat je voorouders honderden jaren geleden hier oorspronkelijk vandaan komen. Niet dat je ouders of grootouders hier persoonlijk vandaan komen.
In de geschiedenis van Java zien we dat de oorspronkelijke bevolking (van Austronesische oorsprong) zich eeuwen geleden heeft vermengd met volken die uit het noorden migreerden (vanaf het Aziatische vaste land). Dit zie je dus ook terug in het DNA van de Javanen (bewoners van Midden- en Oost-Java) en Soendanezen (bewoners van West-Java).
Als je dus de uitkomst ongeveer 50% “Thais en Cambodjaans” en voor ongeveer 50% “Filipijns, Indonesisch en Maleis” ziet staan betekent dit dat je DNA lijkt op dat van de meeste inwoners van Java.
Heb je vragen over je DNA-uitslag? We kunnen je helpen.