Is een DNA-test altijd nodig?

Met de naam en het adres uit de adoptiepapieren kon de moeder vrij eenvoudig worden gevonden en ook de moeder kon bevestigen dat zij een kind had afgestaan. Helaas blijkt dat zelfs als de gegevens lijken te kloppen toch een DNA-test nodig is om zeker te weten dat de moeder gevonden is:

• De adoptie-stichtingen gebruikten soms hetzelfde verhaal en dezelfde gegevens voor verschillende baby’s. De adoptiedossiers lijken dan sterk op elkaar, alleen de data zijn veranderd. Beide geadopteerden komen dan bij dezelfde moeder uit, terwijl deze moeder maar één kind voor adoptie heeft afgestaan.

• Ook zijn er baby’s verwisseld. Als de baby’s door tussenpersonen vanuit de dorpen naar Jakarta waren gebracht, verbleven de baby’s op verschillende plekken. In de kranten uit de jaren tachtig wordt al melding gemaakt van baby’s die op de vliering van een huis zijn aangetroffen. Zelf hebben we gesproken met een vrouw die indertijd de baby’s verzorgde als ze in Jakarta aankwamen. Dit proces verliep niet geordend. Hierdoor zijn baby’s verwisseld.

• Verder is het voorgekomen dat er door geadopteerden gezocht is met behulp van dezelfde mensen die indertijd verantwoordelijk waren voor de illegale adopties. Het vermoeden is dat deze mensen nog een keer geprobeerd hebben aan de adoptie te verdienen door een moeder die niet werkelijk de moeder is, aan te wijzen, en vervolgens geld te vragen (voor bijvoorbeeld levensonderhoud, huisvesting of andere kinderen die naar school moeten). Zo werd er nog een keer aan de adoptie verdiend.

Het is heel pijnlijk te bedenken dat geadopteerden opnieuw slachtoffer zijn geworden door het niet uitvoeren van een DNA-test.

Ons advies is daarom altijd een DNA-test te doen. En kies dan voor een DNA-test van een DNA-bank, zodat als er geen match met jou is, je de moeder toch de kans biedt haar kind in de toekomst te vinden.