Op 2-1-1980 kwam ik samen met mijn adoptieouders aan op Schiphol. Ik kan mij er niets van herinneren maar heb wel een filmpje van mijn aankomst. Daar zie ik dat mijn oudere broer, biologische kind van mijn adoptieouders, oom en tante, 2 nichtjes en ik denk mijn opa (die heeft het gefilmd) en oma.

Als je het filmpje goed bekijkt kan je van mijn gezichtje al aflezen ‘wat doe ik hier, wie zijn deze mensen’, zelf kan ik wel bedenken als ik het filmpje zie dat het overweldigend voor mij geweest moet zijn. Praatte ik al? Zo ja in welke taal? Ik was immer al 2…

Zo lang ik mij al kan herinneren weet ik al dat ik geadopteerd ben zonder het misschien op jonge leeftijd al kon begrijpen. Bij mij zat er op de basisschool ook een meisje die geadopteerd was uit Indonesië. Ik weet nog dat we daar vroeger nooit echt samen over hebben gepraat maar ergens voelde het wel altijd ‘vertrouwd en eigen’ als we bij elkaar waren.. we waren wel vriendinnetjes van elkaar maar praatte nooit over de adoptie.

Gedurende jaren merkte ik toch wel dat ik mij anders voelde maar kon het niet plaatsen, in de pubertijd begon ik er meer last van te krijgen maar ook toen wist ik er geen vinger op te leggen.. thuis ging het niet lekker en ben uiteindelijk op mijn 15e uit huis geplaatst.. ‘Het zal wel’ dacht ik toen.. ook hoorde je het en der ‘dat heeft vast met de adoptie te maken’. Als ik er op terug kijk voelt het toch als een tweede afwijzing.. maar dit was blijkbaar mijn lot. In de tijd dat ik op het internaat zat was het contact soms wat minder met mijn ouders, gelukkig is dat wel weer goed gekomen.

Ik werd al vroeg moeder, geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om het weg te halen. Het eerste wat in mij om ging was; ‘Nu ga ik mijn eigen vlees en bloed zélf verzorgen, dit kan ik, eindelijk een bloedverwant waar ik verantwoordelijk voor ben’.
Vriendjes had ik wel, maar nooit echt een stabiele relatie, als het te moeilijk of te dicht bij kwam was ik er weer vandoor, kom mij toch niet echt binden. Waar dat aan lag wist ik niet.

Tot ik na de twee laatste relaties, waar mijn andere 2 kinderen uit voort kwamen, mijn huidige vriend leerde kennen. Deze relatie is zó anders, we praten, luisteren, lachen, heb tegengas en het allerbelangrijkste… ik heb niet het gevoel dat ik ergens op veroordeeld word of dat ik raar of anders ben dan anderen. We bespreken echt alles met elkaar, tot de kleinste dingen aan toe. Zo ook voor het eerst uitgebreid over mijn adoptie. Best lastig soms, want dan kom je toch bij de kwetsbare Hanna.. die zich voor elke emotie die daar bij hoort wilt beschermen.. maar doordat mijn vriend mij zo veel vertrouwen gaf stelde ik mij zelf hier steeds meer in open.

Hierdoor kwam het onderwerp adoptie ook weer steeds vaker naar boven. In de jaren daar voor heb ik met tussenpozen 2 zoek pogingen gedaan. Na de laatste zoekpoging tot aan nu zat 20 jaar tussen. Ondertussen wist ik wel dat de vrouw die in mijn dossier stond had aangegeven nooit een kind te hebben afgestaan.

Via via kwam ik bij Ibu Indonesia terecht, die hebben een DNA-project voor moeders in Indonesië die hun kind voor adoptie hebben afgestaan.
Met hun kwam ik in contact en heb mijn verhaal verteld. Namens hun is er een vrijwilliger uit Jakarta langs gegaan bij ‘de familie’ met een DNA-test.
Een aantal weken later werd ik gebeld door mijn contact persoon.. test was negatief, er was geen match… toen ik eenmaal op had gehangen kwamen er ineens emoties bij mij los die ik nog nooit eerder had gevoeld.. mijn hart brak.. hier had ik mij heel mijn leven (on)bewust mij zelf voor beschermd.. ik had ineens antwoord.. maar wat nu? Wie ben ik dan? Waar is mijn moeder? Waar kan ik nog zoeken? Wat is mijn verhaal.. zó veel vragen… maar geen antwoord..

Ondertussen werd er ook besproken dat we echt heel graag naar Indonesië wilden en toch nog samen willen trouwen. Maar… mijn vriend zei, Indonesië is prioriteit 1. Trouwen kan daarna wel… Maar hoe gaan we dat doen, ik wilde mijn eerste ervaring daar ook samen met mijn/zijn kinderen beleven. Dankzij mijn ouders werd mijn wens werkelijkheid en vertrokken we sámen met hun onlangs op 15 juli jl. naar Indonesië!

Op 16 juli 2023, landde we met de Garuda op het vliegveld Jakarta.. het Indonesische volkslied ging in het vliegtuig al aan.. tijdens de landing voelde ik de hand van mijn oudste dochter op mijn schouder, mijn vriend pakte mijn hand.. en op dat moment kwamen er weer zo veel emoties los.. EIN-DE-LIJK na 43 jaar was ik terug in mijn geboorteland..

Ondanks de voorbereidingsgesprekken met mijn psychologe, mijn gevoel en gedachtes maakten overuren, ik wist nog steeds niet wat ik moest voelen, ruiken of denken. Met de woorden van mijn psychologe ‘het is niet erg als niet gelijk niets voelt of denkt’ liet ik het maar op mij afkomen..

We landde dus op Jakarta Airport en werden opgehaald door onze chauffeur die we voor die 2 weken Java toegewezen kregen door ons reisbureau.
Het reisbureau had voor ons al een heel mooi programma gemaakt.. maar omdat ik met mijn contact persoon van Ibu Indonesia had besproken dat ik naar Indonesië ging, kreeg ik te horen dat ik recht had op een subsidie voor mijn rootsreis! Dat hield in dat ik voor 5 dagen een gids/chauffeur kon krijgen die met ons mee ging om tóch wat meer van de locals te kunnen laten zien.

Vooraf hadden we al besproken dat ik toch heel graag ‘de familie’ wilde ontmoeten. Dit hebben ze samen met de vrijwilliger, Pardi, kunnen regelen. En daar gingen we dan… 17 juli 2023 gingen we met ons eigen chauffeur eerst naar het logeerhuis, waar mijn ouders verbleven toen ze mij op kwamen halen… omdat het nog niet duidelijk was of we het huis van dichtbij konden bekijken liepen we over het terrein heen die er naast lag. Daar stonden huisjes van bankmedewerkers uit het buitenland die daar met hun gezin wonen. Ook was er een kleuterschool, Pardi regelde dat wij de school mochten bezoeken! We kwamen in een klasje terecht.. mijn emoties overvielen mij.. het was zó onroerend, mooi, lief maar ik denk ook ergens herkenbaar.. ik kan mij niets herinneren maar ergens in mij klonken de taal, de geluiden etc mij bekend in de oren. We werden warm onthaald door de juffen en de kinderen.. dankbaar voor dit moment🙏🏾

Na de lunch gingen we dan, naar mijn niet biologische familie.. we werden opgewacht door 2 van de 3 dochters.. ik herkende ze van de foto’s. Samen met mijn gezin én adoptieouders volgden we hun door de kleine straatjes van hun kampong.. we kwamen uit bij hun huis(je) en stond ik oog in oog met de vader, die in mijn gedachte nog veel jonger was, maar nu stond er een oude man voor mij.. ondanks dat we geen bloedverwanten zijn werden we warm ontvangen en vóelde het wel al mijn familie, dat besef kwam op dat moment ook binnen en kon mijn emoties niet de baas.. werd getroost door de dochters en mijn eigen (bonus)dochters.. dat moment pakt niemand meer van mij af.. maar maakt mij wel verwarrend.. want als dit al zo’n impact heeft.. laat staan als het je échte biologische familie is..
helaas moesten we weer afscheid nemen, we hebben mooie foto’s en een hele mooie herinnering♥️🤍

20 juli 2023 inmiddels in Bandung aangekomen, worden we smiddags door een collega van Pardi opgehaald, we gingen naar de muziekschool ‘Saung Angklung Udjo’ daar hebben we kunnen genieten van een ongeveer 2,5 uur durende muziek/dansvoorstelling. Ik/we keken onze ogen uit en ook hier kwam er weer van alles in mij los.. ‘dit heb ik al die jaren gemist’.. We mochten zelf ook muziek maken en werden ook door de kinderen uit het publiek gehaald om mee te dansen.. ik had de tijd van mijn leven.

22 juli 2023 kwamen we aan in Yogja, rond de middag werden we opgehaald bij ons hotel door Dwi, de vrouw van Pardi. We gingen eerst naar de locale markt. Voor de Sajur Lodeh hebben we daar verse producten gehaald.. en ja.. ook de kip die daar in z’n geheel over de tafel geen lag.. eenmaal bij Dwi thuis hebben we met z’n allen de voorbereidingen gedaan, tussendoor gekletst over van alles en nog wat.. na 2-3 uur was het eten klaar en gingen we met z’n allen, inclusief chauffeur én Dwi aan tafel en aten ons eigen bereidde eten op met z’n allen, het was heerlijk, zelfs alle kids aten het.. het was een geweldige dag met grote dank aan de gastvrijheid van Dwi en Pardi!

25 juli 2023, Onze laatste avond in Yogja, omdat Pardi er niet was bood Dwi aan om met ons de laatste avond af te sluiten. We werden bij ons hotel opgehaald, er stonden 9 becak’s voor de deur, voor ieder eentje! Het was een super mooie rit door Yogja heen, en werden afgezet bij Alun Alun Kecil, de leukste plek van Yogja in de avond waar alle locals elkaar ontmoeten. We hebben daar een lokaal drankje gedronken, ben even de naam kwijt. In het midden van het veld staan 2 bomen. Ze noemen het de twin trees of wishes. Als je een goed hart hebt mag je geblinddoekt tussen de twee bomen lopen en dan een wens doen. Ook gingen we in neonverlichte auto’s die voorruit kwamen door te fietsen.. Dwi kocht voor ieder een speeltje, die als een soort katapult de lucht in moest schieten, als je het goed deed dan kwam het als een lichtgevende parachute naar beneden, daar zijn we wel even zoet mee geweest😅
Omdat we de volgende dag vroeg op moesten zijn we toch iets eerder terug naar het hotel gegaan.. daar namen we helaas afscheid van Dwi.. wat een lieve vrouw is dat, zó vriendelijk en gastvrij, net als Pardi natuurlijk! Wat kan je je hechten aan iemand die je pas 2 dagen kent..

Dankzij hun én Ibu Indonesia hebben we kunnen zien, voelen en mee maken hoe Jakarta leeft, dit is natuurlijk nog maar een topje van de ijsberg maar ik ben hun heel erg dankbaar dat we dit mochten beleven.
Inmiddels ben ik terug in Nederland en moet mijn ervaringen en emoties nog een plekje geven, gelukkig heb ik daar hulp bij.. dit kan en wil ik niet meer alleen doen.

Voor alle geadopteerden, die er aan toe of klaar voor zijn om terug naar je roots te gaan raad ik Ibu Indonesia aan. Ook na mijn reis staan ze open voor een goed gesprek of voor je klaar als je vragen hebt.. zonder hun waren deze momenten niet zo vanzelfsprekend om ze te ervaren, en waren we superblij dat we tijdens onze reis hierin werden begeleid.

Buiten dit alles heb ik grote waardering en respect voor ze wat ze doen voor de geadopteerden en de biologische moeders. Ik hoop dat het netwerk nóg groter wordt en er veel kinderen en moeders worden herenigd, wie weet lukt het mij ook uiteindelijk🙏🏾
⭐⭐⭐⭐⭐

Als eerste werd de oude haven ‘Sunda Kelapa’ bezocht. Mawi was onze gids en chauffeur voor die dag en zijn Engels was OK. In de relatief kleine haven van één lange kade, werden vele stukgoederen bij de traditionele ‘phinisi’-vrachtschepen in- en uitgeladen, veelal met de hand of een kleine kraan. Het gaf een goed beeld hoe dat eraan toe ging toen er nog geen containerschepen waren.

Als afsluiting konden we een lokale boot huren voor een korte rondvaart, zodat we de phinisi’s ook van de andere kant konden bekijken en een stukje het open water op.

Na de haven zijn we richting Kota Tua gereden. Daar vertelde Mawi wat over de koloniale gebouwen en hebben we iets gedronken in het bekende Café Batavia met erg mooi interieur.

Vervolgens reden we voor de (late) lunch richting Depok, de woonplaats van Mawi. Samen met zijn vrouw deden we inkopen om de lunch te koken. Zijn vrouw runt vanuit hun huis een traditionele Toko Makan Padang en met haar aanwijzingen hebben we uiteindelijk een aantal heerlijke (veganistische) gerechten gemaakt. Het was zoveel, dat we een deel hebben achtergelaten, zodat zij het weer kon doorverkopen.

Als afsluitende activiteit zijn we met Rizal en Pardi ‘Streetfood’ gaan eten. Wij verbleven in de wijk ‘Cikini’ en daar vertelde Rizal (heel goed Engels) veel over de achtergrond van allerlei lekkernijen die vanuit de straatkarren verkocht werden. Tot slot zijn we in een traditioneel eethuis wezen eten met Sundanese keuken.

Al met al hebben we ons goed vermaakt en een beter inkijkje gekregen, dat zeker te danken is aan de vriendelijke en hulpvaardige gidsen.”
⭐⭐⭐⭐⭐