Stel je vindt je familie in Indonesië op basis van de gegevens uit je adoptiedossier. De namen en andere gegevens kloppen en de familie bevestigt alle informatie die ook in de stukken wordt vermeld.
Helaas blijkt dat zelfs in deze situatie toch een DNA-test nodig is om zeker te weten dat je familie gevonden is:
- De adoptie-stichtingen gebruikten soms hetzelfde verhaal en dezelfde gegevens voor verschillende baby’s. De adoptiedossiers van verschillende geadopteerden zijn dan vrijwel identiek. Beide geadopteerden komen dan bij dezelfde moeder uit, terwijl deze moeder maar één kind voor adoptie heeft afgestaan.
- Als de baby’s door tussenpersonen vanuit de dorpen naar Jakarta waren gebracht, verbleven de baby’s op verschillende plekken. In de kranten uit de jaren tachtig wordt al melding gemaakt van baby’s die op de vliering van een huis zijn aangetroffen. Zelf hebben we gesproken met een vrouw die indertijd de baby’s verzorgde als ze in Jakarta aan kwamen. Dit proces verliep niet geordend. Als er al bedjes waren sliepen meerdere baby’s in hetzelfde bedje. Hierdoor zijn baby’s verwisseld.
- Verder is het voorgekomen dat er door geadopteerden gezocht is met behulp van dezelfde mensen die indertijd verantwoordelijk waren voor de illegale adopties. Het vermoeden is dat deze mensen nog een keer geprobeerd hebben aan de adoptie te verdienen door een moeder die niet werkelijk de moeder is, aan te wijzen, en vervolgens geld te vragen (voor bijvoorbeeld levensonderhoud, huisvesting of andere kinderen die naar school moeten). Zo is er nog een keer aan de adoptie verdiend.
Het is heel pijnlijk te bedenken dat geadopteerden opnieuw slachtoffer zijn geworden door geen DNA-test af te nemen.
Ons advies is daarom altijd een DNA-test te doen.
Kies voor een DNA-test van een DNA-bank (bijvoorbeeld MyHeritage), zodat als er geen match met jou is, je de moeder en een andere geadopteerde, toch de kans biedt elkaar te vinden.